เครื่องหมายวูดแบดจ์ ( Wood  Badge )  ในปี พ.ศ.  2431 ( ค.ศ.  1888 )  บี.พี.  อายุ 31 ปี  ได้รับแต่งตั้งให้อยู่ในคณะนายทหารที่ได้รับมอบหมายให้ไปปราบพวกซูลู ในแอฟริกา ซึ่งก่อความไม่สงบ โดยมี ดินิซูลเป็นหัวหน้า บี.พี. และคณะได้ปราบพวกซูลูสำเร็จ และตรวจค้นที่พักของดินิซูลู ได้พบสร้อยคอซึ่งร้อยด้วยลูกปัด ( ไม้แกะสลักเป็นท่อนเล็ก ๆ ) ซึ่งดินิซูลู ( หัวหน้าเผ่าของซูลู ) ใช้สวมรอบคอ และพันรอบตัว ในเวลาทำพิธีการต่าง ๆ ของเผ่าซูลู บี.พี. ได้นำเอาสร้อยลูกปัดไม้นี้กลับไปยังประเทศอังกฤษได้บทเพลงอินกอนยามา  (Ingonyama)  ต่อมาเมื่อ บี.พี. ได้จัดตั้งศูนย์ฝึกอบรมผู้กำกับลูกเสือที่กิลเวลล์ปาร์คแล้ว  จึงถอดลูกปัดไม้ดั้งเดิมจากสร้อยของดินิซูลู มาร้อยเป็นสายคล้องคอมอบให้แก่ผู้สำเร็จการฝึกอบรมวิชาผู้กำกับลูกเสือในรุ่นแรก ๆ  ซึ่งเรียกว่า “ สายบีด ”ต่อมาลูกปัดไม้นี้ค่อย ๆ หมดไป จนเหลือน้อยมาก บี.พี. จึงได้ใช้ไม้แกะเป็นท่อนเล็ก ๆ คล้ายกับไม้หมอนแทนลูกปัดดั้งเดิมของดินิซูลูและร้อยบนสายหนัง ซึ่งเรียกว่าเครื่องหมายวูดแบดจ์ มอบให้แก่ผู้สำเร็จการฝึกอบรมวิชาผู้กำกับลูกเสือตามหลักสูตรของกิลเวลล์ปาร์ค และใช้เป็นเครื่องแบบฉบับของการลูกเสือมาจนกระทั่งปัจจุบัน